Het Noordpoolgebied warmt in een alarmerend tempo op – twee tot vier keer sneller dan de rest van de wereld – en deze snelle verandering heeft directe gevolgen voor de voedselzekerheid van miljoenen mensen die afhankelijk zijn van soorten als de Arctische zalmforel, een cruciaal hoofdbestanddeel van de noordelijke diëten.
Recent onderzoek onderstreept dat het integreren van de westerse wetenschap met de diepgaande, duizenden jaren oude kennis van inheemse gemeenschappen niet alleen ethisch belangrijk is, maar ook essentieel voor effectieve aanpassing.
Het veranderende arctische ecosysteem
De klimaatverandering verandert de ecosystemen in het Noordpoolgebied, en heeft vooral gevolgen voor de visserij. Studies onder leiding van Marianne Falardeau, een mariene ecoloog aan de Université TÉLUQ in Quebec City, laten zien hoe deze integratie de kleinschalige Arctische visserij veerkrachtiger kan maken.
Haar werk benadrukt de unieke waarde van het combineren van wetenschappelijke gegevens met de directe observaties van Inuit-vissers. In een onderzoek uit 2022 werden bijvoorbeeld zowel biofysische gegevens over Arctische zalmforel * als* de ervaringen van vissers gebruikt om veranderingen in de vismigratiepatronen over een periode van dertig jaar te beoordelen. Deze holistische benadering legde de effecten van seizoensgebonden ijsveranderingen op het visdieet en de kwaliteit vast.
De kracht van collaboratieve kennis
Falardeau benadrukt dat haar onderzoek onmogelijk zou zijn zonder deze partnerschappen: “In het Noordpoolgebied [zijn] inheemse volkeren die daar al millennia wonen – ze hebben diepgaande kennis over het land, de oceaan, de dieren, en hoe ze veranderen.”
Dit gaat niet alleen over het betrekken van inheemse stemmen; het gaat over het erkennen van een reeds bestaande hoeveelheid kennis die een aanvulling vormt op wetenschappelijk onderzoek. Een voorbeeld laat zien hoe Inuit-oudsten zagen hoe de Noordelijke zalmforel zich verder uit de kust verplaatste als gevolg van opwarmende ondiepe wateren – een hypothese die in lijn lag met de biologische gegevens die Falardeau’s team verzamelde. Dit illustreert hoe gedetailleerde langetermijnobservaties door degenen die op het land wonen lacunes in wetenschappelijke kortetermijnstudies kunnen opvullen.
Systemische barrières in de wetenschap aanpakken
Falardeau erkent ook systemische uitdagingen binnen de academische wereld, vooral voor vrouwen in veldonderzoek. Ze wijst erop dat zelfs basisuitrusting, zoals veldpakken, vaak voor mannen is ontworpen, en dat bij de voorbereiding op noodsituaties zelden rekening wordt gehouden met genderspecifieke behoeften. Deze subtiele maar belangrijke barrières versterken het belang van inclusieve praktijken in alle stadia van wetenschappelijk werk.
Een hoopvol vooruitzicht
Ondanks de moeilijkheid om de onmiddellijke impact te meten, blijft Falardeau optimistisch. Ze constateert een groeiende verschuiving in de academische wereld naar het waarderen van collaboratief, interdisciplinair onderzoek. Deze evolutie wordt gedreven door de erkenning dat effectieve oplossingen voor de klimaatverandering in het Noordpoolgebied niet alleen wetenschappelijke expertise vereisen, maar ook de geleefde wijsheid van degenen die zichzelf al generaties lang in de regio in stand houden.
“Er is veel hoop voor de toekomst als het gaat om de toekomst van het onderzoek.”
De toekomst van de veerkracht in het Noordpoolgebied hangt af van het overbruggen van de kloof tussen traditionele ecologische kennis en moderne wetenschap, waarbij ervoor moet worden gezorgd dat aanpassingsstrategieën zowel geïnformeerd als rechtvaardig zijn.