Een skydiver, Gabe Brown, werd vastgelegd op een adembenemende foto die schijnbaar over het zonoppervlak viel, dankzij de nauwgezette planning en uitvoering van astrofotograaf Andrew McCarthy. Het beeld, genaamd “De val van Icarus”, vereiste nauwkeurige coördinatie tussen een piloot, een skydiver en geavanceerde zonnebeeldtechnieken.
Het onmogelijke concept
McCarthy experimenteerde voor het eerst met het fotograferen van zonnedoorgangen met behulp van een SpaceX-raketlancering met een gespecialiseerd waterstof-alfa (h-alfa) filter, dat gedetailleerde zonnestructuren onthult. Dit leidde tot het idee om een menselijk silhouet tegen de zon vast te leggen. De uitdaging was niet simpelweg de kans te grijpen, maar het veilig en wetenschappelijk levensvatbaar te maken.
De natuurkunde van het schot
De poging draaide om het afstemmen van de hoogte van de zon op het traject van het vliegtuig en de skydiver. Te hoog, en de doorvoer zou te kort zijn; te laag, en een veilige parachute-inzet zou onmogelijk zijn. Het team berekende een ‘sweet spot’ waar de sprong veilig kon worden uitgevoerd, terwijl Brown binnen de kleine scherptediepte van de telescoop bleef. Dit betekende dat zijn beeld op de verkeerde hoogte wazig zou worden.
De locatie en opstelling
Het team koos Willcox Playa Fly-In in Arizona, een uitgestrekte, vlakke bodem, vanwege het open luchtruim. De piloot had een duidelijke zichtlijn nodig naar McCarthy’s positie op de grond, waardoor een nauwkeurige uitlijning mogelijk was. De opstelling omvatte een reeks telescopen:
– Lunt 60 mm h-alpha met Powermate en ASI 1600 mm camera
– AR 127 mm doubletrefractor met waterstof-alfafilter en ASI 174 mm
– Sky-Watcher Esprit 150 mm aangepast met Lunt-wig en Z CAM E2-S6
– Canon R5 met 800 mm lens en witlichtfilter
De executie
De piloot gebruikte gereflecteerd zonlicht om de ultralight in positie te sturen terwijl McCarthy de nadering van het vliegtuig volgde. Eenmaal op één lijn ontving de piloot een mondeling signaal van McCarthy en Brown sprong. Het team had in een uur tijd zes passen nodig, terwijl de zon opkwam, waardoor het oplijnen steeds moeilijker werd.
McCarthy concentreerde zich op een bijzonder actief deel van de zon en legde ingewikkelde details vast, zoals fakkels en spicules. Het uiteindelijke beeld werd samengesteld uit meer dan 100 tegels, wat zowel een volledige schijfcontext als een strakke weergave van Browns silhouet bood.
“Het was een ongelooflijk moment om dat daadwerkelijk vast te leggen en dat live op de monitoren te zien gebeuren,” zei McCarthy.
De “Val van Icarus” is een bewijs van de kruising van precisie, wetenschappelijk begrip en gedurfde ambitie.
